Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Όταν αλλάζει η κατάσταση, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά, είναι η αλλαγή υποδείγματος. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν πριν. Οι πιο φιλότιμοι κάνουν περισσότερο από αυτό που έκαναν πριν. Λέγεται ενεργητική αδράνεια. Πιστεύουν ότι η κρίση είναι ένα παροδικό φαινόμενο, κάποτε θα τελειώσει και όλα θα συνεχιστούν όπως ήταν πριν. Θα τελειώσει, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Το οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία δεν θα ξαναϋπάρξει.

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Το τέρας. Μια φωτογραφία από τις Σκουριές αποδεικνύει τη μόλυνση που έχει συντελεστεί στην περιοχή από τα μεταλλεία χρυσού. Η θάλασσα είναι γεμάτη κίτρινη λάσπη. Διαδώστε όπου μπορείτε.

Γράφει ο Γιάννης Κυφωνίδης

Όταν πριν από περίπου δύο χρόνια η ΑΕΚ έπαιρνε το κύπελλο μετά από έναν αγώνα που στιγματίστηκε από την εισβολή οπαδών της, έγραφα για τους "κλέφτες της χαράς". Τους 200-300 που τα έκαναν μπάχαλο κι έκλεψαν τη χαρά από τους χιλιάδες φίλους της ομάδας που ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο και πολλαπλάσιους που το έβλεπαν από την τηλεόραση. Δύο χρόνια μετά, η ίδια μερίδα οπαδών που ουδέποτε απομονώθηκε, ξαναμπούκαρε στο γήπεδο, με ακόμα πιο άγριες διαθέσεις και αυτή τη φορά δεν έκλεψε τη χαρά, αφού δεν υπήρχε, αλλά έκλεψε την ψυχή των εκατομμυρίων φίλων της ομάδας. Την ψυχή που γεννιέται όταν κάποιος σου βάζει το... μικρόβιο της ομάδας και που πιστεύεις ότι δεν θα πεθάνει ποτέ.

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου

Ο Ηλίας έχασε πρόσφατα τη μητέρα του και είναι συντετριμμένος. Ήταν μοναχοπαίδι και ήταν πολύ δεμένος μαζί της, ειδικά μετά το διαζύγιο των γονιών του. Εργάζεται σε μία ιδιωτική εταιρία και έκανε χρήση της άδειας των δύο ημερών που δικαιούται για το θάνατο συγγενούς (ΕΓΣΣΕ 2002-2003). Οι συνθήκες είναι πλέον δύσκολες στη δουλειά, η επιχείρηση δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, και ο Ηλίας προσπαθεί να διατηρήσει το επίπεδο της απόδοσής του ξέροντας ότι δεν έχει περιθώρια χαλάρωσης.

Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης

Όταν είσαι πάνω στον βράχο και ετοιμάζεσαι για βουτιά, υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος. Να παραπατήσεις και να είναι βασανιστική η πτώση. Να μην κάνεις ένα μεγάλο βήμα, ένα άλμα να σε παραδώσει στο κενό, αλλά να κάνεις ένα φοβικό. Μικρό και ασθενές, αλλά ικανό να σε κάνει να γκρεμοτσακιστείς. Αυτό έπαθε και η ΑΕΚ. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει, ο γκρεμός είναι μπροστά, αλλά δεν πηγαίνει εκεί με άλμα. Το κάνει με τούμπες. Τα επεισόδια ήταν το ασθενές βήμα πριν από την αιώρηση. Και το ζήτημα είναι πώς θα προσγειωθεί.

Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Στη χώρα μας υπάρχουν, περίπου, 10.000 ιερείς. Κατά προσέγγιση ο αριθμός, ίσως είναι και περισσότεροι. Κανένας υπουργός δεν έχει δείξει ποτέ την ίδια θρησκευτική προσήλωση στην καταμέτρηση των ιερέων, μ' εκείνη που δείχνει όταν μετράει τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί οι 10.000 άνθρωποι αμοίβονται από το Δημόσιο, δηλαδή από τους υπέμετρους φόρους που μας επιβάλλουν. Και τους πληρώνουμε όλοι αυτούς τους μισθούς. Ορθόδοξοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι, ινδουιστές. Ακόμα και οι άθεοι καλούνται να καταβάλλουν φόρους υπέρ ιερέων. Δεν μου φαίνεται δίκαιο.

Γράφει ο Κυριάκος Πιερρακάκης   Η Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε η μακροβιότερη πρωθυπουργός της Βρετανίας στον 20ό αιώνα. Ταυτόχρονα υπήρξε και η μόνη βρετανίδα πρωθυπουργός, απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, την οποία το εν λόγω πανεπιστήμιο αρνήθηκε να τιμήσει κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας της το 1985. Η πάροδος των ετών δεν λείανε τις αντιθέσεις. Κάτι το οποίο προκάλεσε αίσθηση ήταν το μείγμα των αντιδράσεων των συμπολιτών της στο άκουσμα του θανάτου της: δάκρυα στο Λονδίνο, πανηγυρισμοί στο Λίβερπουλ. Το πόσο παράδοξο φαντάζει το να πανηγυρίζεις τον θάνατο μιας πολιτικής φιγούρας 23 χρόνια μετά την απομάκρυνσή της από την πρωθυπουργία αποτυπώνει πλήρως την ένταση με την οποία άσκησε τα καθήκοντά της και τα άνισα αποτελέσματα τα οποία κληροδότησε.

Γράφει ο Άρης Δημοκίδης

Μακάρι να πίεζαν και οι *σοβαροί δημοσιογράφοι* τόσο τους καλεσμένους τους, όσο πίεσε αυτή την ανορεξική Νανά Καραγιάννη.

Είναι ντροπή να βάλω βίντεο από την Αννίτα Πάνια; Λέμε όλοι, συνήθως: "Εκμεταλλεύται τους καθυστερημένους που πηγαίνουν στην εκπομπή της", "είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση" και τα λοιπά.

Τα ξέρουμε - τα έχουν πει πολλές φορές οι σοβαροί και οι ανθρωπιστές.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης

…είναι γνωστό ότι λάσπες και σκατά πατεί. Γνωστό για όλους; Δεν νομίζω. Γιατί ορισμένοι δεν θέλουν να μάθουν παρά τις προειδοποιήσεις. Για θυμηθείτε. Στις 17 Ιανουαρίου έγραψα ένα άρθρο στο Protagon με θέμα τον Μανώλη Γλέζο και με τίτλο  «Προστατέψτε τους ήρωες». Το κείμενο τελείωνε ως εξής:

Γράφει ο Νίκος Δήμου

Το πρώτο μου κείμενο για τους (και τις) gay το έγραψα πριν από 32 χρόνια – και μου χάρισε την πρώτη μου λογοκρισία. Κόπηκε (από το περιοδικό «Επίκαιρα»). Σχολίαζα εκεί το σύνθημα του περιοδικού «Αμφί»: «Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας». Έγραφα:

«Όπως διαφωνώ με τις φεμινίστριες διότι προσπαθούν να απελευθερώσουν μόνο το γυναικείο φύλο – ξεχνώντας πως η ελευθερία ή θα είναι κοινή ή αδύνατη– έτσι κι εδώ διαφωνώ με την παρουσία της λέξης "ομοφυλόφιλης". Πιστεύω ότι πρέπει γενικά να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση ΚΑΘΕ επιθυμίας. Για την αλλαγή των κοινωνικών δομών που νομοθετούν τις ανθρώπινες επιλογές.