Είσαι μεταπτυχιακός φοιτητής.

Βρίσκεσαι στο πανεπιστήμιο.

Ένα αυτοκίνητο σταματάει σε ένα σημείο που βρίσκεσαι μόνος.

Πέντε φουσκωτοί ξυρισμένοι με ρόπαλα σε τσακίζουν στο ξύλο και σε μαχαιρώνουν στο πόδι.

Σου κλέβουν την ταυτότητα για να ξέρουν τη διεύθυνσή σου.

Του Νικηφόρου Μαλεβίτη / reporter.gr

Είναι δύσκολο να συγκρατήσει κανείς την αναγούλα του, βλέποντας το ρεπορτάζ με τον υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής και τους υποστηρικτές του κόμματος, που μεταδόθηκε από το Βρετανικό δίκτυο Channel4. Παρακολουθώντας τα «επιχειρήματα» των πρωταγωνιστών, μπήκα στον πειρασμό να αμφισβητήσω το κατά πόσον είναι τελικά καλή ιδέα η αρχή «κάθε πολίτης, μία ψήφος». 

Γράφει η Λώρη Κέζα

Αντιφάσεις. Μιλάει για «τσοντοκάναλα» και στήνεται στα μικρόφωνα που τείνουν τα τσοντοκάναλα φορώντας το γυαλιστερό κουστουμάκι του. Στα τσοντοκάναλα, όπου θέλει να πρωταγωνιστεί ο φαιός βουλευτής, θα έπρεπε να εμφανίζεται τσίτσιδος. Η τσόντα δεν ταιριάζει με το γεροντίστικο σακάκι του. Ο ακροδεξιός βουλευτής αθωώθηκε από το δικαστήριο λόγω μη αξιόπιστης μαρτυρίας. Είχε κατηγορηθεί ότι δάνεισε το αυτοκίνητό του σε άτομα που επιτέθηκαν σε φοιτητή. Δεν αποδείχτηκε η κατηγορία, έφυγε ελεύθερος. Βγαίνοντας από την αίθουσα του δικαστηρίου δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γλύκα του φακού. Τον τραβάει. Τη θέλει την τσόντα του. Μόλις λοιπόν είδε τα μικρόφωνα, λειτούργησε ως πορνοστάρ.

Γράφει ο Γιώργος Σιακαντάρης

Μέσα στον επαρχιωτισμό που μας παρασέρνει και μας παραδέρνει, νομίζουμε πως –εκτός από ανάδελφο, αδικημένο και καταδιωκόμενο από το διεθνές κεφάλαιο, τον καταχθόνιο σιωνισμό και τους πανταχού παρόντες και βυσσοδομούντες κατά του έθνους μας, παλαιότερα Αμερικανούς και σήμερα Γερμανούς– κατέχουμε και μια άλλη πρωτιά. Θεωρούμε πως είμαστε το έθνος που παράγει την περισσότερη βία απ’ όλα τα άλλα έθνη. Αυτοπροσδιοριζόμαστε ως η χώρα με τη μεγαλύτερη δόση τεστοστερόνης βίας στο DNA μας.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Όπως γράφτηκε από τις λίγες ψύχραιμες φωνές που υπάρχουν στο δημόσιο διάλογο, το τραγικό δυστύχημα με τους φοιτητές στη Λάρισα είναι ένα σύνθετο γεγονός που πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, αλλά επ' ουδενί δεν προσφέρεται για άναρθρες κραυγές φανατισμού και απλοϊκούς οπαδισμούς, όπως κάθε θάνατος άλλωστε. Είναι, όπως και ο κυνισμός, προσβολή στη μνήμη των παιδιών και καπηλεία. Σε όσους προσπάθησαν να υποβαθμίσουν κουτοπόνηρα μια τραγική απώλεια, για ίδια πολιτικά οφέλη, αξίζει η χλεύη. Αλλά το ίδιο ισχύει και για όσους προσπαθούν να επωφεληθούν από το ανάποδο.

Το άρθρο αυτό έχει κυκλοφορήσει στο facebook και ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Η ιστορία του όμως είναι, δυστυχώς, πολύ γνωστή.

Στη στάση του μετρό συναντώ καθημερινά μια γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας. Τα μαλλιά της βρώμικα και ανακατεμμένα, τα ρούχα της κουρελιασμένα και το πρόσωπό της σκιμμένο στη θλίψη.

Η γυναίκα κατάχαμα στο βρώμικο πάτωμα και δίπλα της το ποτηράκι, όπου οι περαστικοί προσφέρουν τον οβολόν τους. Στα χέρια της γυναίκας, κοιμάται ένα δίχρονο παιδάκι. Του φοράει ένα βρώμικο καπέλο και εξίσου βρώμικα ρούχα.

Οι περισσότεροι περαστικοί, συγκινημένοι από το θέαμα προσφέρουν αβίαστα και το τελευταίο κέρμα από το πορτοφόλι τους, ξορκίζοντας με ανακούφιση την ενοχή της δικής τους ευδαιμονίας…

Από το vlemma.wordpress.com 

Αναψαν ξύλα σ’ ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι για να ζεσταθούν, ίσως και σαν αθώο, ανέξοδο παιχνίδι. Πέντε φίλοι, φοιτητές εικοσάχρονοι, έφαγαν, ήπιαν, θα αστειεύτηκαν, θα είδαν καμιά ταινία στον υπολογιστή, έπεσαν να κοιμηθούν με αναμμένο το μαγκάλι. Στη Λάρισα, σε μια φοιτητική γκαρσονιέρα.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Δεν νιώθω, εισαγωγικά, καμιά ανάγκη να σας περιγράψω πόσο με συγκλόνισε η τραγωδία των παιδιών της Λάρισας, ούτε να καταθέσω προκαταβολικά τα ρητορικά πιστοποιητικά ευαισθησίας μου, λες και το πόσο άγγιξε τον καθένα μας αποδεικνύεται από την ένταση των λέξεών του. Η πραγματικότητα είναι μία: Αρκετών ανθρώπων η ζωή καταστράφηκε την Πέμπτη και εμείς οι υπόλοιποι παραλύουμε από τη φρίκη των ανθρώπινων, περισσότερο γιατί τα προβάλλουμε στις δικές μας ζωές, για να τα αποσύρουμε σταδιακά στη λήθη - όπως έχουμε κάνει, τόσες φορές, στο παρελθόν. Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι το εμπόριο αυτής της φρίκης.

του Νίκου Μαραντζίδη

"Ζούμε στους καιρούς της γαλλικής επανάστασης και των ιακωβίνων", μου είπε - μάλλον θλιμμένα - ένας φίλος μου, όταν τον ρώτησα την άποψή του για την ποινή των ισοβίων που επεβλήθη στον πρώην δήμαρχο, τον Παπαγεωργόπουλο.

"Το αίμα φέρνει τη δίψα για αίμα, δεν υπάρχει πολιτική ατζέντα, μόνο πάθος για αίμα", πρόσθεσε. Δεν απάντησα, δεν είχα κάτι να προσθέσω. Συμφώνησα σιωπηλά και εξίσου θλιμμένα. Άραγε, αν είναι η ανώτατη ποινή που επιβάλλεται με τέτοια ευκολία για τέτοιου είδους αδικήματα, αναρωτιέμαι, το πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα αδικήματα κατά της ζωής, οι φόνοι.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Είναι κάποιοι που λένε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή, δυστυχισμένη χώρα. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς από 24η πιο πλούσια χώρα του κόσμου πήγε 35η. Λένε ακόμα ότι ο ελληνικός λαός πεινάει. Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, το κατά κεφαλήν εισόδημα της γειτονικής Τουρκίας είναι στο 40% του ελληνικού. Δεν έχω ακούσει κανέναν στον κόσμο να μιλάει για «ανθρωπιστική καταστροφή» και «κοινωνική γενοκτονία» στην Τουρκία. Γιατί τα λένε αυτά τα πράγματα; Ίσως γιατί αυτοί που τα λένε δεν πεινάνε.