Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Να ξεχάσουμε την Ελλάδα που κάποτε αγαπήσαμε, αυτή τη χώρα που πολλοί από εμάς εξακολουθούμε να αγαπάμε. Τι χειρότερο μπορεί να φέρει αυτή η κρίση από την υποτίμηση του όποιου πατριωτικού αισθήματος μπορεί ο καθένας να κουβαλάει μέσα του; Στον τρόπο που σκέφτεται, στον τρόπο που συμπεριφέρεται, στον τρόπο που αντιδρά.

Γράφει η Ιόλη Πιερίδη

Κάπου διάβασα ότι η Βανδή και ο Καπουτζίδης ευχαρίστησαν τους τρεις κι εξήντα παίρνετε άνδρες των 3 διμοιριών των ΜΑΤ που είχαν αναπτυχθεί στην Ιερά Οδό για να προστατέψουν τον θεσμό της Εurovision που οργάνωνε η κρατική τηλεόραση και το MAD του Ανδρέα Κουρή που έχει απλήρωτους εργαζόμενους κι αυτοί είχαν μαζευτεί έξω από το βλαχομπαρόκ event και κράζανε.

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Θα ήταν μόνο για γέλια, αν η χώρα δεν διέτρεχε τον κίνδυνο να κυβερνηθεί από αυτούς. Αναφέρομαι στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα· και, ειδικά, στο ύφος της. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέμφεται την κυβέρνηση, επειδή, λέει, «έχασε την ευκαιρία» να τα ψάλει στους μνημονιακούς, να τους τα πει ένα χεράκι για το περιβόητο «λάθος» του πολλαπλασιαστή κ.λπ. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι τουλάχιστον αλαζονικό να μέμφεσαι ως αντιπολίτευση την κυβέρνηση, επειδή «έχασε την ευκαιρία» να παίξει τον ρόλο της αντιπολίτευσης; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Η είδηση που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη (ημέρα απεργίας) δεν έγινε ευρέως γνωστή. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν «μεγάλη» είδηση. Και προκαλεί θλίψη. Την παραθέτουμε ολόκληρη:

Γράφει η Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου 

Δεν γνωρίζω τα ονόματα του ζευγαριού που κάθονταν δίπλα μου στην χθεσινή πτήση για το Παρίσι. Η κυρία που πληθωρικά άπλωνε το χέρι της επάνω μου χωρίς κανέναν δισταγμό έσκασε ένα πελώριο χαμόγελο στην απογείωση ενώ έκανε τον σταυρό της. Ο κύριος, πιο σιωπηλός, περίμενε τη σύζυγο να κάνει την αρχή. «Είσαι Ελληνίδα;» με ρώτησε. «Ναι» απάντησα. «Πηγαίνουμε στην Στοκχόλμη για την αποφοίτηση της κόρης μας, μόλις τελείωσε το διδακτορικό της» είπε για να ξεκινήσει την αφήγηση της. Δεν ήταν πάνω από πενήντα χρόνων, εύσωμη, με έντονα μαύρα μάτια και μια πελώρια καφέ τσάντα που δεν άφησε λεπτό κατά τη διάρκεια της πτήσης. Το ζευγάρι ήταν Αλβανοί και ζούσαν στην Κέρκυρα. Πριν από μια εβδομάδα μέτρησαν 18 χρόνια στην Ελλάδα. Μου εξήγησαν σε σπαστά ελληνικά πώς σε όλη τους τη ζωή δούλευαν. Η Ελλάδα τους έδωσε αυτή την ευκαιρία.

Γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ο​​ταν το καλοκαίρι του 2003 η αστυνομία συνέλαβε τους αδελφούς Ξηρούς μάθαμε πως ήταν παιδιά μιας φτωχής οικογένειας κάποιου ιερέα. Προσωπικά θυμάμαι τη μορφή του πατέρα όπως τον είχα δει σε κάποια φωτογραφία της εποχής. Ενας ψηλός, ευθυτενής άνδρας, που στεκόταν με το κεφάλι σκυφτό. Ενας παπάς σαν όλους τους άλλους. Η μητέρα, αν δεν κάνω λάθος, μεγάλης ηλικίας κι αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να βγαίνει από κάποια σκηνή της αγροτικής ψωροκώσταινας. Μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα απ’ αυτές που κάποτε κατοικούσαν την ελληνική ύπαιθρο.

Γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος

Η ανακοίνωση της πρόθεσης του ομίλου Λασκαρίδη να συνεισφέρει οικονομικά στην αποκατάσταση της πλατείας Συντάγματος ήταν μία είδηση που δεν έτυχε της προβολής που της άξιζε. Και δεν έφταιγαν τα μέσα γι’ αυτό.

Ο εν λόγω όμιλος ελέγχει πλέον δύο ιστορικά ξενοδοχεία της Αθήνας, τη Μεγάλη Βρεταννία και το King George. Σε μία κίνηση υψηλής κοινωνικής ευσυνειδησίας προσφέρθηκε να συνδράμει τον αποκαμωμένο οικονομικά Δήμο Αθηναίων έτσι ώστε η επίσημη πλατεία της πρωτεύουσας να μην παρουσιάζει τη σημερινή θλιβερή εικόνα με τα σπασμένα μαρμάρινα στοιχεία, τα πρόχειρα καθιστικά και τις μισοφαγωμένες σκάλες.

Ίσως το εσωτερικό άκρο του έρωτα δεν καταλήγει ποτέ στο εξωτερικό άκρο του εγκλήματος, αν δεν συντρέχουν καταλυτικά άλλοι ενδογενείς παράγοντες, πολλοί λιγότερο τραγουδισμένοι από το πάθος.

H κ. Γιάννα Αγγελοπούλου έγραψε στη Huffington Post ένα άρθρο για την ανεπάρκεια στην αξιοποίηση της ολυμπιακής κληρονομιάς. Μόνο που η ανεπάρκεια δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στη γενικότερη θεώρηση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Οι κυβερνήσεις της ολυμπιακής προετοιμασίας κατασκεύασαν μεγάλα έργα χωρίς καμία πρόνοια για την εκμετάλλευση τους στη συνέχεια. Δεν διδάχθηκαν από προηγούμενες διοργανώσεις, όπως το Σίδνεϊ. Και φαίνεται ότι το ίδιο έκανε και το Λονδίνο. Οκτώ χρόνια μετά οφείλουμε να δούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με ρεαλιστική ματιά. Όχι ως δισεκατομμύρια που χάθηκαν, αλλά ως ευκαιρία που δεν αξιοποιήθηκε. Ως τη χαμένη ευκαιρία μιας γενιάς.