Πολλά χρόνια τώρα στο χώρο αυτό είχε γιγαντωθεί εσώτερα η κακοήθης λογική μιας λοξοδρόμησης, όπου η «κοινωνία» βασιζόταν σε ένα κομψό, μα κενό δόσιμο, δίχως ύφος, χωρίς νόημα, με περίτεχνο το περιτύλιγμα της ξιπασιάς, της κάλπικης φιοριτούρας, εκεί όπου συντονισμένα εκτοξεύονταν φιλιά στον αέρα, σε ματιές, που δε συναντιούνταν ποτέ και δεν εννοούσαν τίποτε…
Τότε το περιθώριο της «αγάπης», της «κοινωνίας» σμικρύνθηκε σε μια απειροελάχιστη εκδοχή γραφικότητας, μια «πρακτική» αναχρονιστική, που βόλευε μόνον τους «αλλόφυλους» της κοινωνικής συμβατότητας!
Με τους περισσότερους σε υπόκλιση, ορμητικά εισβάλλοντας στον ξέφρενο ρυθμό της αφθονίας, καθαγιάζοντας την κατανάλωση και την υποκρισία σε δόγμα λυτρωτικό κάθε νόσου, σε εμβληματική απόκριση όποιου ερωτήματος ή ανησυχίας του φυσικού, μα και του μεταφυσικού μας κόσμου, παραπετάξαμε στην πιο απόκρυφη γωνιά το ουσιαστικό, τη συνδιαλλαγή της άδολης σχέσης, τον πυρήνα της επικοινωνίας.
Υποβιβάσαμε την «αγάπη» σε φτωχό παραπαίδι του κόσμου, σε σχεδόν άχρηστο υπηρέτη της ύπαρξης, μειώνοντας διαρκώς και με αγανάκτηση την «αντιμισθία»..!
Βλέπετε η «αγάπη» δεν ήταν πια παρά μια «αργόμισθη», κληρονομημένη από το οριστικά τελειωμένο παρελθόν…
Ξάφνου έπεσε η τάση ∙ Τρεμόπαιξαν και τελικά σβήσανε τα φώτα!
Ξημερώσαμε άγρυπνοι και ταλαιπωρημένοι, και πάλι σε έναν κόσμο σκληρό, γεμάτο ανέχεια και βία. Ξαφνιασμένοι, μην και αλλοπαρμένοι, γυροφέραμε βλέμματα απελπισίας, τριγυρνώντας ως και χαμένοι, σπρώχνοντας οι μεν τους δε, απορημένοι για μια τέτοια απρόσμενη(?) τροπή.
Ταλαιπωρημένοι, κάποιοι παραιτημένοι, παρακολουθούμε με θλίψη τους τελάληδες της κολακείας και του εγωισμού να μας έχουν γυρίσει τις γειρτές πλάτες.
Καρδιοχτύπι φόβου μας καταλαμβάνει, όταν σπάνια ρίχνουν κοιτάγματα περιφρόνησης, ίσως και κακεντρέχειας, φανερώνοντας τις πιο φρικτές μορφές μιας τερατώδους και περιπαιχτικής ομήγυρης…
Να λοιπόν, που το μοναχικό παραπαίδι της πρότερης ευδαιμονίας, αναδεικνύεται σιγά, πάντα όμως με συνέπεια και σταθερότητα, σε πραγματικό παραστάτη της ύπαρξης, των σχέσεων, που ευδοκιμούν και προστατεύουν το ουσιαστικό.
Είναι η αγάπη, το ειλικρινές δόσιμο, που χαρίζει ευτυχία και γαλήνη στην πιο αψεγάδιαστη μαγιά της συνύπαρξης…
Και αυτή δεν απαιτεί, δε ζητά ανταλλάγματα, παρά μόνο απλή αναζήτηση, προσήλωση στο βασικότερο συστατικό της «κοινωνικής αλχημείας»…
Άσχετα με δόγματα θρησκευτικά, ο θρύλος διδάσκει:
Ένα αστέρι μια νύχτα μακρινή, που μνημονεύτηκε ως «Άγια», που ίσως θα μπορούσε να είναι και όποια άλλη(…), οδήγησε τρεις πλούσιους μάγους μέσα από το πιο σκοτεινό πέπλο στην κατεύθυνση του φωτός, της αλήθειας ∙ Σε έναν δρόμο, που μόνο προορισμό είχε μια «φτωχική» φάτνη, μόνο σκοπό την προσφορά των «πολύτιμων» σε αντάλλαγμα του απλού, της ανυπόκριτης αγάπης, της εγκόσμιας σοφίας!
Αυτό το «άστρο» αποζητούμε, αυτό το φως μας προσφέρεται, διαρκώς!
Τέτοιες ημέρες ακόμη περισσότερο ∙ Για μας που η λάμψη του εφήμερου θαμπώνει την όραση, μας υπενθυμίζεται με γλυκύτητα το λαμπρό αστέρι, που καθοδηγεί στη μεστότητα της αγάπης, όχι ως φτιάξιμο δοσοληψίας, μα ως ερμήνευμα της κοινής πορείας.
Τα Χριστούγεννα δεν εξελίσσονται πια στα γυαλισμένα παρκέτα της άχαρης ευδαιμονίας, μα στα «πατητήρια» των ψυχών μας, εκεί όπου ο πιο ανόθευτος μούστος απαιτεί «ζύμωση».
Και του χρόνου λοιπόν με υγεία και γαλήνη για όλους!
Υ.Γ. Τα κάλαντα φέτος μην τα θεωρήσετε απλά ως μια ακόμη πράξη του παιδόκοσμου. Ακούστε τα και αφήστε τις παιδικές φωνές να ξεψαχνίσουν τις πιο απρόσιτες γωνιές ∙ Το πνεύμα τους να κατακλύσει ψυχές και χώρους με την αρμονία του αποκαθαρμένου, του γνήσιου. Θα ξαφνιαστείτε με την αύρα της πιο ενδόμυχης λύτρωσης…
