Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Απόψεις>>Άγρυπνος στο Καράκας...

banner roots

Άγρυπνος στο Καράκας...
24.08.2016 | 18:38

Άγρυπνος στο Καράκας...

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Απόψεις

Του Γιάννη Κουζηνού

Απαλός ο ήχος των κυμάτων. Γνώριμες και καλοδεχούμενες οι φωνές από τα θαλασσοπούλια. Με κλειστά τα μάτια προσπαθώντας να ηρεμήσω τα μέσα μου και επιτέλους να κοιμηθώ λιγάκι, πίεσα το μυαλό μου να μεταφερθεί στην όμορφη ακρογιαλιά με τα καταγάλανα νερά. Ατίθασο όμως όπως πάντα δεν δεχόταν την αποπλάνηση. Άνοιξα τα μάτια και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

Πήγα στον υπολογιστή και σταμάτησα το οκτάωρο βίντεο με ήχους κύματος που είχα επιλέξει. Υποτίθεται ότι σε χαλαρώνουν και κοιμάσε σαν πουλάκι. 5,5 χρόνια χωρίς διακοπές. 5,5 χρόνια ένας νησιώτης έχει αντικρίσει τη θάλασσα 2 φορές από απόσταση χιλιομέτρων. Τους τελευταίους μήνες δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου. Προσποιούμαι περισσότερο τη διαδικασία για να βρίσκομαι τουλάχιστον δίπλα στη γυναίκα μου. Άλλες φορές καταφέρνει να κοιμηθεί, τα πηγαίνει ευτυχώς πολύ καλύτερα από μένα, και άλλες φορές θα μου κρατήσει συντροφιά στο μεγάλο πέρασμα από τη νύχτα προς το ξημέρωμα.

Κοίταξα για λίγο την οθόνη του υπολογιστή. Το φως του με τύφλωσε, καθώς τα μάτια μου προσπαθούσαν να προσαρμοστούν από το απόλυτο σκοτάδι στο εκτυφλωτικό γαλάζιο της θάλασσας από το σταματημένο βίντεο των κυμάτων. H προσαρμογή των ματιών ήρθε σε λίγα δευτερόλεπτα. Αντίθετα από το μυαλό μου, που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί από το απόλυτο γαλάζιο, το απόλυτο φως που είχε συνηθίσει σαν πραγματικότητα, στο απόλυτο σκοτάδι. Ίσως γιατί δεν είναι το σκοτάδι που δημιουργείται από την απουσία του φωτός, αλλά ένα σκοτάδι πιο πυκνό που καλύπτει τα πάντα 24 ώρες το 24ωρο. Όλη τη χώρα, όλους τους ανθρώπους, όλες τις ψυχές και τα όνειρα. Είναι η απουσία της ζωής με ανθρώπινους όρους στη Βενεζουέλα το 2016.

Αφού το σκέφτηκα λίγο, έψαξα και βρήκα ένα άλλο χαλαρωτικό υποτίθεται βίντεο με ήχους βροχής. Το ξεκίνησα και γύρισα στο κρεβάτι. Προσπάθεια για ύπνο δεύτερη. Έκλεισα τα μάτια μου και τα πρώτα λεπτά κατάφερα να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου στη Λήμνο. Άκουγα τη βροχή να πέφτει δυνατή πάνω στα κεραμίδια και ένα κύμα ευφορίας με γέμισε, καθώς μπορούσα να μυρίσω τη βρεγμένη γη. Μπορούσα να δω το επόμενο πρωινό με την ατμόσφαιρα πιο καθαρή και από τις σκέψεις νεογέννητου. Μια μακρινή βροντή ακούστηκε από τα ηχεία και γέμισε το δωμάτιο. Δεν χρειαζόταν περισσότερο. Το μυαλό μου με ξαναγύρισε στην πραγματικότητα. Δεν φοβάμαι τις βροντές και τις αστραπές. Αντίθετα η γυναίκα μου και η κόρη μου, που μάλλον προσποιούνται τις φοβισμένες κάθε φορά που έχουμε τροπική καταιγίδα, τρέχουν και κρύβονται στην αγκαλιά μου. Κάθε φορά όμως που έχουμε βροχή και μερικά αστραπόβροντα έχουμε και διακοπή ρεύματος. Συνήθως για ώρες. Καμία φορά και για μέρες. Ανακάθισα στο κρεβάτι. Θυμήθηκα το περιστατικό πριν μερικούς μήνες όταν ήμασταν με τη γυναίκα μου έξω για δουλειές και επιστρέφαμε στο σπίτι με το μετρό. Την ώρα που ταξιδεύαμε κάτω από τη γη ξέσπασε δυνατή καταιγίδα. Όταν οι πόρτες του βαγονιού μας άνοιξαν στον προορισμό μας αντικρίσαμε ένα θέαμα που θα μπορούσε να δει κάποιος μόνο σε ταινίες του Hollywood. Όλος ο σταθμός πλημμυρισμένος και το νερό να συνεχίζει να κατεβαίνει από την επιφάνεια σαν καταρράκτης από τις σταματημένες κυλιόμενες σκάλες. Τέσσερις ώρες μείναμε εγκλωβισμένοι, βουτηγμένοι ως το γόνατο μέσα στα βρωμόνερα.

Σηκώθηκα και ξαναπήγα στον υπολογιστή. Σταμάτησα το βίντεο με τη βροχή. Ασυναίσθητα έριξα και μια ανήσυχη μάτια από το παράθυρο. Είχε ξαστεριά. Συνέχισα να ψάχνω για τον ψηφιακό Μορφέα μου και βρήκα ένα βίντεο που αρχικά με έκανε να γελάσω. Boeing 777, Night Flight Cabin Sound for Sleep. Χωρίς μωρά που κλαίνε, χωρίς ακατάσχετη λογοδιάρροια αγενών επιβατών. 4 ώρες ο ήχος του αεροπλάνου τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται. Ένα απαλό βουητό και τίποτα παραπάνω. Το ξεκίνησα και γύρισα στο κρεβάτι. Έκλεισα τα ματιά μου για μια ακόμα φορά. Και κοιμήθηκα. Και ονειρεύτηκα ότι ονειρεύομαι και στον ξύπνιο μου κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε δευτερόλεπτο. Είχαμε λέει καταφέρει να βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε. Βρισκόμασταν πια στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Ελλάδα. Σε λίγες ώρες θα ξαναπατούσα το πόδι μου στην πατρίδα, θα αγκάλιαζα τη μανά μου και τον πατέρα μου και θα έκανα τον μεγαλύτερο νυχτερινό περίπατο διπλά στη θάλασσα χέρι, χέρι με τη γυναικά μου και την κόρη μου.

Όταν άνοιξα τα ματιά μου είχε πια ξημερώσει. Οι γνώριμοι ήχοι από κορναρίσματα στον δρόμο γέμιζαν το δωμάτιο. Τη νύχτα ταξίδεψα το ταξίδι της επιστροφής και η μέρα με επανέφερε εκεί από οπού ξεκίνησα. Έμεινα για λίγο ακίνητος. Ίσως το μυαλό να μου παίζει παιχνίδια. Ίσως η επιστροφή ήταν η πραγματικότητα και η παραμονή ένας κακός επαναλαμβανόμενος εφιάλτης. Σηκώθηκα τελικά και πήγα στον υπολογιστή. Άρχισα να γράφω. Απαλός ο ήχος των κυμάτων...

 

Πηγή: liberal.gr

 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το