Όταν είναι η ώρα για δουλειές του σπιτιού, η πιο ωραία παρέα για μένα είναι ακουστικό στο αυτί και podcast να παίζει.
Τα τελευταία χρόνια, η ποικιλία στα podcasts, ελληνικά κ αγγλόφωνα, είναι μεγάλη, στα ελληνικά θα μπορούσε και μεγαλύτερη! Μου θυμίζει λίγο τις Κυριακάτικες εφημερίδες, με την μπαμπάτσικη, την πλούσια και χορταστική ύλη. Πάντα μαθαίνεις κάτι και για να πεις ότι την εξάντλησες, τη διαβάζεις σε επεισόδια για όλη την εβδομάδα, μέχρι την επόμενη κυριακάτικη.
Εχθές, λοιπόν, άκουγα (για μια ακόμη φορά) τη σειρά της αγαπημένης Μαρίας Ευθυμίου, στην οποία συζητάει με τον Μάκη Προβατά, υπό τον γενικό τίτλο «Μιλώντας για την ιστορία στην εγγονή μου, Δάφνη».
Επέλεξα να ακούσω (για μια ακόμη φορά), το επεισόδιο για τον εμφύλιο, αγαπημένο θέμα των Ελλήνων - όχι ως podcast για να ακούσουν, ούτε ως βιβλίο για να διαβάσουν, αλλά ως νοοτροπία για να εξακολουθήσουν να διχάζονται.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο Μ. Προβατάς, ρωτάει την Μ. Ευθυμίου: «Όταν η Δάφνη θα είναι μεγάλη κοπέλα και θα συναναστρέφεται τους νέους εκείνης της εποχής, πώς θα ευχόσασταν να είναι η ελληνική κοινωνία;
Ακολουθεί ωραία απάντηση της Μ. Ευθυμίου:
«Θα ευχόμουν να είναι μια κοινωνία ανθρώπων περήφανων, όχι γκρινιάρηδων, που δεν θα φταίνε πάντα οι άλλοι, που θα προτάσσουν την ατομική ευθύνη, που θα θεωρούν ότι το καλό του τόπου αντανακλά επάνω τους, όχι το αντίθετο.
Θα θελα να μην έχουμε εύκολες απαντήσεις.
Να είναι μια κοινωνία έντιμη, φωτεινή, εργατική, με τσαγανό. Όταν ο Έλληνας κερδηθεί στην εμπιστοσύνη του από ένα παράδειγμα εντιμότητας μπορεί να κάνει πολλά, γιατί ο Έλληνας είναι άνθρωπος του πάθους, της δράσης, των οραμάτων».
Εδώ είπε κι άλλα, για τη δεξιά και την αριστερά, αλλά τα αφήνω να τα ακούσετε μόνοι σας!
Κι έπειτα είπε κάτι που μου άρεσε ακόμη περισσότερο και εδώ γλύκανε απίστευτα η φωνή της, με τη γλύκα ενθουσιασμού μικρού παιδιού:
«Ξέρεις, είμαστε ένας λαός εύκολος στην σύγκρουση, στην κατηγόρια, στη διχόνοια, κατηγορεί ο ένας τον άλλον ακόμη και με ψεύτικες κατηγόριες και στο τέλος όλοι μαζί πνιγόμαστε μέσα στο δηλητήριό μας.
Όμως εχουμε μια υπέροχη δικλείδα, που τη λατρεύω, είναι τα πανηγύρια μας. Όσο διαρκεί ένα πανηγύρι, αγαπάει ο ένας τον άλλον, είμαστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον. Που θα πει, ότι μπορούμε να το χουμε ρε παιδί μου!!».
Τα πανηγύρια μας λοιπόν. Δείχνουν ότι μπορούμε να είμαστε αλλιώς απ ότι στο δρόμο, στο γραφείο, στο αμάξι, στον καβγά, στον εύκολο κι αδιέξοδο ατομικισμό, βυθισμένοι μονίμως στα προβλήματα του μυαλού μας κι όχι της πραγματικότητας! Μπορούμε να μαστε όπως όταν απλώνουμε το χέρι για να πιάσουμε το χέρι του διπλανού μας, για να στηθεί εκείνη η υπέροχη, τεράστια, αλυσίδα χορού στα πανηγύρια!
Και τελικώς, ίσως να μην είναι ευσεβοποθισμός. Βρεθήκατε φέτος σε κάποιο από τα δεκάδες πανηγύρια που στήθηκαν στη Λήμνο; Αν ναι, καταλαβαίνετε τι εννοώ!
