Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι πριν μιλήσουμε στο παιδί μας για τις Μ.Δ. θα πρέπει, προηγουμένως, οι ίδιοι να έχουμε αποδεχτεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Το πρώτο και σημαντικό, συνεπώς, βήμα, αυτό της αποδοχής, γίνεται από εμάς τους ίδιους και είναι πολύ σημαντικό για την ζωή του παιδιού και την εξέλιξή του τόσο σε γνωστικό όσο και σε συμπεριφορικό επίπεδο.
Δεν είναι λίγοι οι γονείς που στο άκουσμα του όρου Μ.Δ. σοκάρονται ή αρνούνται να τις αποδεκτούν, αποκρύπτοντας ορισμένες φορές τα αποτελέσματα της διάγνωσης τόσο από το ίδιο το παιδί όσο και από το στενό περιβάλλον του (αδέρφια, στενούς συγγενείς, εκπαιδευτικούς κ.ο.κ) θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύουν το παιδί από τον στιγματισμό, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που κάνουν είναι να το καταδικάσουν στη βίωση και στη συσσώρευση αρνητικών συναισθημάτων όπως αυτά απορρέουν από τη φύση των Μ.Δ.
Εν κατακλείδι η απάντηση στην ερώτηση για το αν πρέπει να μιλήσουμε στο παιδί για τις Μ.Δ. είναι θετική. Ναι, οφείλουμε να μιλήσουμε.
Αν δυσκολευόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του εκπαιδευτικού του παιδιού, του ειδικού παιδαγωγού του σχολείου ή κάποιου άλλου ειδικού όπως ο ψυχολόγος.
Σε κάθε περίπτωση η γλώσσα και το λεξιλόγιο που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι ανάλογη της ηλικίας και του λεξιλογίου του παιδιού. Μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε και να εμπλουτίσουμε την απάντησή μας χρησιμοποιώντας κάποια παραδείγματα από την καθημερινή ζωή ή προσώπων γνωστών στο παιδί ή διάσημων ηθοποιών, αθλητών κ.α. που ίσως το παιδί έχει σαν πρότυπο και έχουν αποδεχτεί ότι αντιμετωπίζουν κάποια μορφή Μαθησιακών Δυσκολιών.
Σημαντικό, εξίσου, σημείο είναι να μην σταθούμε μόνο στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί λόγω αυτών αλλά να τονίσουμε τα «δυνατά» του σημεία και τα ιδιαίτερα ταλέντα που μπορεί να έχει σε κάποιο άλλον τομέα, δίνοντάς του να καταλάβει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικά χαρίσματα.
Ποια είναι όμως η πιο κατάλληλη στιγμή για να συζητήσει ο γονιός με το παιδί;
Αν δυσκολευόμαστε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση τέτοιου περιεχομένου με το παιδί περιμένουμε την ερώτηση εκείνη του παιδιού που θα μας δείξει τον «δρόμο» προς αυτή την κατεύθυνση.
Συνήθως αυτές οι ερωτήσεις τίθενται όταν το παιδί αντιλαμβάνεται μόνο του τις δυσκολίες, κυρίως σε ακαδημαϊκό επίπεδο (π.χ. δυσκολίες στην ανάγνωση κ.α.), πριν την επίσκεψή του σε κάποιον επίσημο διαγνωστικό φορέα (Κ.Ε.Σ.Υ, Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο) και τέλος μετά τη διάγνωση, όταν το παιδί αρχίσει να επισκέπτεται κάποιους ειδικούς (ειδικό παιδαγωγό, λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή κ.α) που αντιλαμβάνεται ότι άλλα παιδιά δεν επισκέπτονται.
Εάν οι ερωτήσεις αυτές δεν γίνουν ποτέ οι ημέρες πριν την επίσημη διάγνωση θεωρείται μια «καλή» στιγμή για αυτήν τη συζήτηση.
_______________________
Η Πηνελόπη Τσακανίκα είναι Ειδική Παιδαγωγός, Απόφοιτη του Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με Μεταπτυχιακές Σπουδές στις Επιστήμες της Αγωγής - Ειδική Εκπαίδευση του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και Εξειδικευμένη Επιμόρφωση σε θέματα Διδακτικών Παρεμβάσεων και Συμβουλευτικής Γονέων από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
