Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Ιστορίες

banner roots

Ιστορίες

30.11.2012 | 14:01

Γράφει το πορτατίφ 

Πιστεύω σε έναν κόσμο που στα τραπέζια δεν θα ακούγονται οι χαρούμενες ιστορίες από τον στρατό, οι αποκάτω θα πάψουν επιτέλους να τσακώνονται και η Γώγου θα είναι στα 'σχολικά' βιβλία που θα διαβάζουν τα παιδιά μας.

29.11.2012 | 18:14

Γράφει ο kapakapamoiris

Ο παπούς πέθαινε απο καρκίνο, Μάιο διαγνώστηκε, Αύγουστο τον κηδέψαμε. Δυνάμεις δεν είχε, εγκατέλειψε τον κήπο, πήγαινα κάθε μέρα και τον ψευτοφρόντιζα εγώ, δέκα λεπτά δουλειά και το ‘βλεπα αγγαρεία.Καθόταν σε μια καρέκλα -μέχρι τα τέλη Ιουλίου που έπεσε πια για τα καλά- και έδινε οδηγίες, τα τελευταία «κουμάντα». Φωνή δεν έβγαινε, πήγαινα κοντά για να ακούσω, σχεδόν κόλλαγα το αυτί μου στο στόμα του. “Τις τριανταφυλλιές κλάδεμα λοξά, νερό μη ρίξεις πολύ”. Έριχνα, κλάδευα άγαρμπα, έπρεπε να τελειώνω, περίμενε το αίσθημα.

29.11.2012 | 12:42

Από το kospanti

Σταθμός Αγίου Διονυσίου. Ο λεγόμενος και «δακρύβρεχτος σταθμός της ξενιτιάς» παραλία λιμένος. Κρεμμυδαρού, ξεχασμένο τοπωνύμιο. Η «γέφυρα του ρεμπέτη» λίγο πιο πάνω. Λένε πως αν ήθελες να γίνεις ρεμπέτης έπρεπε να περάσεις μοναχός σου τη γέφυρα βράδυ. Τότε ξύλινη, τώρα ασφάλτινη. Περνούν πάνω της χιλιάδες Ι.Χ.  αγορασμένα με ευρώ, εξοφλημένα με δόσεις. Αλλάξαμε! Το πολύ εκατό μέτρα παρακάτω αναχωρούν τα βαπόρια για Κρήτη. Τα προτιμώ τα πλοία, ειδικά αν δεν κουνάνε. Πρέπει να είμαι ο μοναδικός εδώ τριγύρω που ταξιδεύω με τρένο. Τα τρένα με εγκλωβίζουν κι είναι κι αυτή η απαγόρευση του καπνίσματος … 14 ώρες ταξίδι ατσίγαρος γίνεται;

29.11.2012 | 02:09

Γράφει ο βιβλιοθηκάριος

 

Τα παιδικά πάρτυ είναι συνήθως η δυνατότητα που μας δίνεται για μια ανούσια διεκπεραιωτική κοινωνική επαφή. Είναι αυτό που συνήθως έχεις να κάνεις όταν έχεις να κάνεις σαφώς κάτι καλύτερο. Είναι η ευκαιρία σου να μιλήσεις και να ακούσεις για θέματα όπως η παιδική διατροφή (τι ΜΟΥ τρώει), η παιδική πέψη (τι ΜΟΥ χέζει), η παιδική ένδυση (τι ΜΟΥ φοράει), οι παιδικές συνήθειες (τι ΜΟΥ παίζει) κτλ.   Συνήθως προσπαθώ να αποφύγω το ρόλο του συνοδού- όμως κάποιες φορές η πραγματικότητα διαψεύδει τις αγωνίες μου. Ή τις προσπερνά.
28.11.2012 | 12:08

 Από το mhulotnothingdays

Το κείμενο αυτό είναι ένα είδος διαθήκης. ένας αποχαιρετισμός σε νεκρούς και ζωντανούς. Η ζωή, δηλαδή το έσχατο όριό της, μού την είχε στημένη με μια ύστατη πρόκληση, ίσως γιατί έζησα υπερβολικά. εδώ και τρία χρόνια είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του καρκίνου. Μέχρι στιγμής του ξεφεύγω πληρώνοντας με μεγάλους πόνους το τίμημα ενός ανένδοτου αγώνα. Σε σχέση με τις δυστυχίες του πλανήτη, δεν είναι τίποτα. Σε σχέση με τις μεγάλες χαρές της ζωής, τις οποίες γεύτηκα χωρίς καμία περιστολή, είναι πολύ σκληρό.

28.11.2012 | 03:15

Γράφει το βυτίο

Έστριψα αριστερά, εκεί που απαγορεύεται, μα στρίβει όλη η γειτονιά, εκεί που απαγορεύεται, μα το κάνουν όλοι, εκεί που απαγορεύεται μα φέτος μόνο έχουν γίνει 6 θανατηφόρα τροχαία. Δεν γκρίνιαξα πολύ στον τροχονόμο, άδικο είχα έτσι κι αλλιώς, τί να του πω; Μου είπε, πλήρωσε την κλήση και πήγαινε στο τμήμα να δεις για το δίπλωμα. Σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι το αυτοκίνητο για τη δουλειά.

27.11.2012 | 11:49

Από το mpananas.wordpress.com

Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

22.11.2012 | 22:19

Από το mpananas.wordpress.com

Έξω από τις πόρτες των δωματίων στο νοσοκομείο Μητέρα έχει ένα συννεφάκι που γράφει περαστικά. Περαστικά Λευτέρη, Περαστικά Κατερίνα, Περαστικά Φώτη, είδα και ένα Περαστικά μπεμπούλι. Περπατάω στο διάδρομο και σκέφτομαι τι να έχουν όλα αυτά τα παιδάκια και είναι εκεί μέσα. Στην είσοδο του ορόφου έχουν φτιάξει κάτι σαν πύλη κάστρου, χρώματα παντού, οι τουαλέτες έχουν για ταπετσαρία κάτι μεγάλες ξυλομπογιές. Στις αίθουσες αναμονής έχει τσουλήθρες και παιδικά βιβλία. Η ιστορία μιας ντομάτας και οι ολύμπιοι θεοί.  Στους διαδρόμους με προσπερνάνε μικροί οδηγοί και από πίσω τρέχουν αλαφιασμένοι γονείς. Αν δε μύριζε τόσο νοσοκομείο θα ήταν ευχάριστη βόλτα.

22.11.2012 | 14:22

Από το blog kospanti

Γεννήθηκε και της έδωσαν το όνομα Μαρία. Μια γυναίκα τόσο συνηθισμένη με ένα τόσο συνηθισμένο όνομα. Απολύθηκε. Πριν από λίγες ώρες. Και τώρα; Τώρα κάθεται εκεί, πάνω από την κατσαρόλα, μαγειρεύει μπάμιες, σκουπίζει μύξες και δάκρυα. Περιμένει τον Σωτήρη να γυρίσει από τη δουλειά, να του βάλει να φάει. Εντάξει, αυτό το κάνει κάθε μέρα. Χρόνια τώρα. Αλλά το άλλο; Πως θα καταφέρει να του ξεστομίσει πως τη διώξανε. Κι εντάξει να τη διώξουν, αλλά αν μάθει το πως και το γιατί; Κι όμως πριν από λίγο, όταν άκουσε το μαλάκα το Σταματιάδη να ουρλιάζει, ανακοινώνοντας την απόλυσή της ένιωσε μεγάλη περηφάνια. Ο Σταματιάδης είναι ο προϊστάμενος της στο σούπερ μάρκετ. Ρουφιάνος.

19.11.2012 | 16:00

 Από το blog jaquou.wordpress.com

 

Oι δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Μην κλείνεις τα μάτια. Ύψωσέ τα και θα τους αντικρίσεις. Κοίτα το δεκάχρονο παιδί με το ματωμένο κεφάλι στην πόλη της Ισπανίας, κοίτα πως αγκάλιασε τον δρόμο, πως στάθηκε όρθιο απέναντι στη βία, πως κράτησε με παράπονο τη διπλανή του και δάκρυσε με απορία στο αίμα. Κοίτα σου λέω. Κοίτα το εξάχρονο στα συντρίμια της Γάζας. Πως κοίταξε ψηλά και είδε πέρα από το ατσάλινο κέλυφος του πολέμου, στα αστέρια. Κοίτα σου λέω, μην κατεβάζεις τα μάτια.

stenos400x400