της Ξένιας Κουναλάκη | Amagi

Το πρώτο πράγμα που είδα από εκείνη ήταν ο πισινός της. Ήταν κόκκινος, ροδαλός και ολίγον παχουλός, αν αναλογιστεί κανείς ότι ολόκληρη ζύγιζε μόλις 3.350 γραμμάρια. Είχα μια τρελή παρόρμηση να της τον δαγκώσω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα το εκτιμούσε ούτε ο γιατρός, ούτε η ίδια, που έκλαιγε ήδη γοερά. Είχα σκεφτεί διάφορα ονόματα, κυρίως από κόμικς του Μανάρα —Ντρούνα, Μπλανς, τέτοια—, αλλά τελικώς πρυτάνευσε η λογική και βαφτίστηκε απλώς Μανουέλα (ούτως ή άλλως, η γενιά της παραμένει ανέκφραστη στο άκουσμα αυτού του ονόματος).

έλα να μιλήσουμε για την απώλεια.

για τις άδειες μέρες που κλείνεσαι στο καβούκι σου και περιμένεις να περάσουν.

για τη λύπη που κρύβεις σε χαμόγελα.

για τον πόνο που δεν μπορείς να μοιραστείς γιατί τον θες, έστω αυτόν, δικό σου.

Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ | Lifo.gr

Το 2008 η Πατ Καβάνο, σύζυγος του Τζούλιαν Μπαρνς πεθαίνει από καρκίνο. Ο Μπαρνς και η Καβάνο ήταν παντρεμένοι για 30 χρόνια.

Από τον θάνατό της μέχρι σήμερα ο Μπαρνς έγραψε το 'Ένα κάποιο τέλος", το οποίο απέσπασε και το Βραβείο Booker του 2011, ενώ πέρυσι κυκλοφόρησε το «Τρία επίπεδα της ζωής» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Συχνά αποκαλούν τον Μπαρνς «ασύγκριτο μάγο της καρδιάς».

Τακτοποιούσα πριν μέρες, κάτι παλιές φωτογραφίες. Ξεχώρισα τρεις των παιδιών.

Ο Ν., 3 χρονών στα Κύθηρα.

Έχουμε βγει απ' τη θάλασσα και πριν του φορέσω το στεγνό μαγιό, ξεφεύγει κι αρχίζει να τρέχει στη γραμμή που σκάει το κύμα. Κάνει ζικ ζακ, ξεφωνίζει, δραπετεύει απ' τα ρούχα, τη φροντίδα, την επιτήρηση.

Τον φωτογραφίζουμε γυμνό κι ευτυχισμένο ν' απομακρύνεται χοροπηδώντας.

Δυο χρόνια μετά, ο Α. στο Ελαφονήσι.

Ενός έτους, μουλιάζει ξαπλωμένος ανάσκελα στα τυρκουάζ νερά μ' ένα χαμόγελο χωρίς δόντια κι επιτήδευση. Χωρίς μπρατσάκια επίσης. Κολύμπαγε από μηνών.

Η λυπητερή ιστορία ενός φιλόδοξου "νέου" της εποχής που πήγαινε για μαλλί και βγήκε ξυρισμένος.

Μια μέρα αποφάσισα να αφήσω μούσι. Για να μη νιώθω εκτός παιχνιδιού. "Όλοι έχουν", σκέφτηκα, "γιατί όχι κι εγώ;" Όμως γι' αλλού πήγαινα κι αλλού έφτασα. Αυτή είναι η λυπητερή μου ιστορία.

Κάθε πρωί στο μπαλκόνι, μετράω νησιά.Τα απαγγέλλω σαν προσευχή.

Νάξος, Μύκονος, Πάρος, Δήλος, Ρήνια, Σέριφος, Σύρος, Σίφνος.

Μερικά κρύβονται με τον καιρό κι η προσευχή μικραίνει.

Νάξος, Μύκονος, Δήλος, Ρήνια, Σύρος.

Ή μόνο Δήλος.

Με την ομίχλη χάνεται κι αυτή.

Άδηλος.

Γράφει Το Καραντί

Θα 'ρθει μια μέρα που θα φορέσω εκείνο το μαύρο φόρεμα με τις λεπτές τιράντες που μου πήρες δώρο σε κάτι παλιά γενέθλια. Θα περπατάω σ' εκείνο το στενό με τα ξεθωριασμένα κτίρια, που είναι σαν κάποιος να τους έριξε κουβάδες με χλωρίνη.

Γράφει το πορτατίφ

νά σε ρωτήσω

έχεις νιώσει ποτέ

να αγαπάς πολύ ένα βιβλίο

που δεν σου άρεσε;

έχεις αντιληφθεί ξαφνικά

ότι πιάνει μια δυνατή βροχή

σε έναν μακρινό και άγνωστο πλανήτη;

της Μαρίας Πετρίτση

Δίπλα στα σπήλαια του Όρεγκον, στο Φορτ Ροκ και στο Πέισλεϊ. Εκεί θα ζούμε. Σε ένα ισόγειο σπίτι με κήπο και μια ξύλινη βεράντα με θέα προς την ανατολή. Τα πρωινά θα χαζεύουμε τον ποταμό Κολούμπια που θα μεταφέρει γιγάντιους κορμούς δέντρων, σάπια λάστιχα αυτοκινήτων και νεαρούς κάστορες που θα ακροβατούν από τη μια όχθη στην άλλη, και τα άσπρα σύννεφα στον γαλάζιο αμερικάνικο ουρανό. Θα χαιρετάμε τα ποταμόπλοια που δεν θα μας βλέπουν, θα τα βλέπουμε όμως εμείς και θα μας φτάνει. Θα ζούμε επιτέλους μια αμέριμνη, αληθινή ζωή. Αυτό που έλεγες πάντα. Θα έχουμε μάθει τις καλλιέργειες και τα αρδευτικά συστήματα της περιοχής και θα εξασφαλίζουμε την τροφή μας. Τα γύρω χωράφια θα είναι γεμάτα καλαμπόκια, γλυκοπατάτες, μαρούλια και ηλιόσπορο. Όλα θα τα περιποιούμαστε εμείς οι ίδιοι, με τα χέρια μας. Δεν θα μας νοιάζει να λερωθούμε. Θα τα πουλάμε μετά στη λαϊκή του Φορτ Κλάτσοπ, που θα γίνεται κάθε Τετάρτη δίπλα στο χειμερινό σταθμό ανεφοδιασμού και θα παίρνουμε φρούτα, παστό και όσπρια από κείνα που προτιμάς.

Από το Kizilkum

έχω μπει σ' ένα σάιτ και παρακολουθώ τα πλοία που πηγαινοέρχονται στα στενά έξω από το βανκούβερ. μακριά, στον βόρειο ειρηνικό. πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα στην πόλη του βανκούβερ και το ομώνυμο νησί απέναντι. είναι άπειρα όσο πλησιάζεις στο λιμάνι, πιο αραιά όσο απομακρύνεσαι απ' αυτό. έχουν διάφορα σχέδια και χρώματα, ώστε να καταλαβαίνουμε αν πρόκειται για επιβατικό ή φορτηγό πλοίο, τάνκερ, αλιευτικό κλπ. δεν μπήκα τυχαία εδώ. ψάχνω ένα πολύ συγκεκριμένο πλοίο, στο οποίο κάνει το τελευταίο του ταξίδι πριν γίνει επισήμως καπετάνιος ένας παλιός μαθητής μου. τον είχα τριτάκι, ένα ζωηρό πιτσιρίκι που δεν το ικανοποιούσε η συνήθεια, και τώρα πλέει λίγο κάτω απ' τον πολικό κύκλο. δεν ξέρω το είδος του πλοίου ώστε να ψάχνω μόνο τα κίτρινα βέλη πχ, κι αυτό κάνει πιο δύσκολη την αναζήτησή μου, μιας και δεν υπάρχει φίλτρο του τύπου 'μεταφέρει εκκολαπτόμενο καπετάνιο' ή 'εδώ είναι αυτός που ψάχνεις'.