Είναι κάτι πόλεις που νομίζεις ότι ξέρεις την κάθε τους γωνία, το σπασμένο πλακάκι στη διασταύρωση των οδών τάδε που παραλίγο να πέσεις με το ποδήλατο, το δέντρο με το στραβό κορμό δίπλα στο ποτάμι, το πόσα κέρματα υπάρχουν μέσα στο συντριβάνι, το ύφος του αγάλματος στην τάδε πλατεία, ένα πρόσωπο που ζωγράφισες στη θέση του λεωφορείου με την τάδε πινακίδα, το πόσα δάκρυα έχυσες στο πάτωμα του αεροδρομίου όταν ήρθε η ώρα να φύγεις. Χωρίς κλειστά παράθυρα και απαγορευτικά.
Είναι και κάποιοι άνθρωποι που τους αγάπησες μέχρι αηδίας. Χωρίς κανένα “χωρίς”.
*Κι είναι που ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει όλα αυτά θα είναι εκεί, και οι μέρες με βροχή, και οι άγνωστοι φίλοι, και οι πόλεις. Κι ας έχει μείνει η αγάπη στο χωρίς.
