Γράφει ο kapakapamoiris
O κύριος Μπράουν κοίταξε απογοητευμένος το ξεφούσκωτο μπρος αριστερό λάστιχο του αυτοκινήτου του. Επί οκτακόσιες εικοσιμία ημέρες το αντίκριζε στην ίδια θλιβερή κατάσταση. Για οκτακοσιοστή εικοστή πρώτη ημέρα δεν θα πήγαινε στο σταθμό για να πάρει το τραίνο των εννέα και μισή. Σε λίγο θα στέρευε από δικαιολογίες.
Λεωφορεία στην μικρή τους βορινή πόλη δεν υπήρχαν και ο κύριος Μπράουν είχε να μπει σε ταξί δυο χρόνια. Συγκεκριμένα δυο χρόνια και τρεις μήνες ακριβώς, από εκείνο το πρωινό που η λατρεμένη του σύζυγος μπήκε σε ένα ταξί -με προορισμό τον σιδηροδρομικό σταθμό, για να επιβιβαστεί στο τραίνο των εννέα και μισή- λέγοντάς του «θα τηλεφωνήσω το βράδυ αγάπη μου» και έκτοτε δεν είχε νέα της. Μετά από οκτώ μήνες, ανήμερα των γενεθλίων της, το πήρε απόφαση πως δεν θα του τηλεφωνούσε. Και μίσησε τα χωρίς αέρα λάστιχα, τα ταξί και τα τρένα. Μ’ αυτήν ακριβώς τη σειρά.
Ίσως, κατά βάθος, γι αυτό απέφευγε να βρει οποιοδήποτε άλλο μέσο -ακόμη και τα πόδια του, τι ήταν άλλωστε έξη χιλιόμετρα δρόμος- για να φτάσει ως την πλατφόρμα νούμερο 1 (η νούμερο 2 ήταν τρία βήματα πιο πέρα, μα πήγαινε σε λάθος κατεύθυνση). Γιατί ενδεχομένως το τρένο θα τον πήγαινε εκεί που πήγε κι εκείνη και τότε θα ήταν υποχρεωμένος να την ψάξει, να την βρει και να την ρωτήσει για ποιο λόγο δεν του τηλεφώνησε πριν από οκτακόσια είκοσι βράδια.
—
Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon
