Γράφει ο Μιχάλης Τζάνης
Στο κέντρο της πόλης Βούπερταλ, κάπου στην βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία, έπινα τον καφέ μου με τη γυναίκα και την κόρη μου. Μπροστά μας, μια βουλγάρικη μπάντα του δρόμου τα έδινε όλα, μπας και οι βιαστικοί περαστικοί φιλοτιμηθούν και δώσουν χαρτζιλίκι.
Το καπέλο που είχαν τοποθετήσει επιδεικτικά μπροστά τους, σχεδόν άδειο, έως την στιγμή που μια κυρία που έσπρωχνε το καροτσάκι ενός ηλικιωμένου κυρίου, σταμάτησε μπροστά από την μπάντα.
Τους κοίταζε με νοσταλγία, με όσο πάθος θα μπορούσε να έχει μείνει σε ένα ανήμπορο πλέον κορμί. Ξαφνικά άρχισε να κλαίει. "Όχι ρε πούστη μου" ψέλλισα. Πλησίασα και ρώτησα την συνοδό γιατί κλαίει. Μου απάντησε πως ήτανε διευθυντής σε ορχήστρα και δάσκαλος μουσικής και πως πλέον ζει σε γηροκομείο μόνος του.
"Όλα είναι ήσυχα εκεί, κανένας ήχος, καμιά μουσική. Είμαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με συντροφιά τη σιωπή", μου είπε... Του έπιασα το χέρι και του ευχήθηκα καλή συνέχεια. "Από πού είσαι;" με ρώτησε, "Από Ελλάδα, κύριε" απάντησα.
Μου χαμογέλασε..."Τεοντωράκης-Χατζιντάκης" είπε χαμηλόφωνα και τα μάτια του έλαμψαν, έστω για ένα δευτερόλεπτο.
Για ένα δευτερόλεπτο ήτανε και πάλι νέος, ήταν διευθυντής στην ορχήστρα του και με πάθος ερμήνευε μεγάλους δημιουργούς. Γυρνώντας προς την γυναίκα και την κόρη μου, η άκρη του ματιού μου έπεσε στο καπέλο της μπάντας.
Ήταν γεμάτο, όπως γεμάτη ήταν και η ψυχή του παππού. Μέσα σε λίγα, πολύτιμα, δευτερόλεπτα, μια ολόκληρη ζωή καλύπτεται πλέον σε μια μόνο φράση "σε ένα γηροκομείο μόνος, με συντροφιά τη σιωπή".
Πηγή: Protagon
