Ο φίλος μου Νίκος Καμπούρης έφυγε νωρίς. Η απουσία του είναι αισθητή ένα χρόνο τώρα. Ωστόσο επειδή πολύ τον αγάπησα και το ήξερε δεν νιώθω μέσα μου αυτό το κενό της ανέκφραστης αγάπης. Κι’ επειδή κι’ αυτός μ’ αγαπούσε, αν βρισκόταν τώρα στη θέση μου, θα ένιωθε ακριβώς όπως εγώ. Ήθελε να ζήσει για πάντα. Πάσχιζε να νικήσει τον θάνατο στο τρέξιμο. Αυτό συνέβη με τον φίλο μου, ξεπέρασε τον θάνατο και πέθανε νωρίς. Έφυγε αφήνοντας απογόνους, έτσι θα διαιωνισθεί το αίμα και το πνεύμα του.
Ο φίλος μου ωστόσο δεν έζησε άσκοπα, έζησε ουσιαστικά. Ήταν ουσιαστικός και θαρραλέος ακόμη κι’ απέναντι στον θάνατό του.
Με τον φίλο μου όσο ζούσε ζήσαμε υπέροχες στιγμές. Κάποια στιγμή θα μοιραστούμε και το πουθενά.
Το κείμενο γράφτηκε στη μνήμη του ομογενούς Λημνιού απ' τη Μελβούρνη της Αυστραλίας Νίκου Καμπούρη, που πολλαπλώς ωφέλησε τον τόπο μας, με την συμπλήρωση ενός έτους (6-12-2018) απ' την αναπάντεχη κι' απρόσμενη απώλειά του δίκην επικηδείου που δεν εκφωνήθηκε ποτέ.