Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Λήμνος>>Στη Σκιά του Άθω Ή, η ευγένεια ενός τοπίου

banner roots

Στη Σκιά του Άθω Ή, η ευγένεια ενός τοπίου
18.05.2021 | 14:51

Στη Σκιά του Άθω Ή, η ευγένεια ενός τοπίου

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Λήμνος

Γράφει η Μαρία Λαμπαδαρίδου Ποθου

Ο Οδυσσέας Ελύτης που τόσο αγάπησε το φυσικό τοπίο της ελληνικής Γης, είπε: “ Ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο απλώς σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής πάνω στην ύλη”.

Της ψυχής. Και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό που η ψυχή θεωρεί δίκαιο ή δικαίωμα. Και αυτό μου δίνει το θάρρος να γράψω το κείμενο. Με πολλή θλίψη, είναι η αλήθεια. Είχα πει, τέλειωσα με τις επιστολές μου, οι νεότεροι τώρα. Όμως η ευγένεια ενός τοπίου είναι από τα πιο ιερά της ψυχής. Και το συγκεκριμένο τοπίο είναι ό,τι περισσότερο αγαπώ στη Λήμνο. Ένα τοπίο αρχέγονης και σημερινής ομορφιάς, ο υπαρκτός χώρος, ο Ρωμέικος Γιαλός, που όλοι τον κουβαλάμε στις μνήμες μας και βαθιά στην ψυχή μας. Και που, σίγουρα, δεν μπορεί από μόνος του να αμυνθεί, να προστατέψει το μαγικό του ταξίδι  στον δικό του Χρόνο. Και φαντάζομαι πως και ο Νόμος που επέτρεψε στην όποια Αρχή να της “ανήκει”, δημοτική ή κτηματική ή αρχαιολογική.  αυτή την έννοια θα είχε: Της προστασίας του χώρου.

    Και άλλωστε, εκεί που τελειώνει η ανθρώπινη δικαιοσύνη, αρχίζει η δικαιοσύνη η φυσική, η υπερβατική, η συνειδησιακή, μια δικαιοσύνη της ιστορίας και του σεβασμού της ιστορίας ενός  συγκεκριμένου τόπου. Λέει ο ψαλμωδός με στιβαρό λόγο:  Όταν ένα μικρό μέρος γης “ωδίνει”, πάσα η Κτίσις συνωδίνει”.

   Και το γαλήνιο αυτό ακρογιάλι, με τον παραλιακό δρόμο των ιστορικών μνημείων της Μύρινας, από τα μυθικά χρόνια της Λήμνου υπάρχει εκεί, στη δική του σιωπή, στο δικό του ταξίδι, με τα πατήματα των γλάρων στην αμμουδιά του, με τον στίχο του Σοφοκλή στις αύρες του, “Άθως σκιάζει νώτα Λημνίας βοός”, που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως ο Σοφοκλής είχε πάει στη Λήμνο, τότε που έγραφε τον Φιλοκτήτη του, μήπως απασχολήθηκε μέρες ή και μήνες για να βεβαιωθεί ότι: “Η σκιά του Άθω “αγγίζει” το ακρογιάλι αυτό”, πράγμα που επιβεβαίωσε ο Πλίνιος αιώνες μετά, και γεωμετρικά βρήκε πως η σκιά του Άθω όντως ακουμπά το ακρογιάλι στο θερινό ηλιοστάσιο. 

Σε μια άλλη παρόμοια στιγμή στο παρελθόν, είχα γράψει για τον Πέτασο. Έγραφα και παρακαλούσα να μην επιτρέψουν την οικοπεδοποίηση του πανέμορφου Βουνού, να μην το “ταπεινώσουν”.

Το ίδιο θα πω και για το φυσικό κάλλος της παραλίας του Ρωμέικου, έτσι αγκαλιασμένη όπως είναι από παντού: Δεξιά το Μονόπετρο με τη δική μας ιστορία και με προέκταση την ήρεμη γραμμή του Πέτασου, αριστερά το ενετικό Κάστρο με την φυσική του μεγαλοπρέπεια και στο βάθος ο Άθως να στέλλει την Σκιά του στο πανάρχαιο ακρογιάλι. Και την έκφραση αυτή, με παραλλαγή: “θα προσβληθεί το Κάστρο”, μου την θύμισε ένας διαπρεπής Λήμνιος φίλος που βαθιά εκτιμώ την ευφυΐα του. 

   Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους συμπατριώτες που αυτή τη στιγμή στήνουν την επαγγελματική δημιουργία τους που ονειρεύτηκαν. Να ζητήσω συγνώμη που εμένα με θλίβει βαθιά η σκέψη πως σε λίγο ο Ρωμέικος μας Γιαλός, και ό,τι γνήσιο απόμεινε σε αυτόν, θα γίνει μια σύγχρονη επιχείρηση, όπως έγινε και η χρυσαφένια παραλία των Ρηχών Νερών – και ας υπήρξαν κάποιες φωνές που αμύνθηκαν. Γιατί πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως: Το Φυσικό Κάλλος δεν γίνεται πεδίο συμφερόντων. Ανήκει στις μνήμες που κουβαλά εδώ και αιώνες,, στους μύθους του, στην ιστορία των ανθρώπων που βίωσαν εκεί ακριβώς την εγκοσμιότητα τους, και αυτό το σέβεσαι, είτε είσαι απλός πολίτης της Μύρινας είτε είσαι Αρχή με την εξουσία που σου δόθηκε.  Όμως, όπως σημείωσα παραπάνω, η εξουσία αυτή σίγουρα θα πρέπει  να παραχωρείται μόνο με γνώμονα την προστασία του χώρου.

   Αυτά ήθελα να πω . Εύχομαι να υπερισχύσει η καθαρή αγάπη για τον τόπο, όπως επιβεβαιώθηκε και με την πρόσφατη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Να υπερισχύσει η δύναμη του φυσικού κάλλους στο “ευλογημένο”, όπως το απεκάλεσε ο Μπάιρον, νησί μας,

   Εφήμεροι και “παρεπίδημοι του βίου” εμείς, ας σεβαστούμε αυτό που μένει αιώνιο ως δώρο, ως δωρεά, ως ιστορική ευλογία, ως ιαματική πηγή γαλήνης, ως ενέργεια άυλη των χιλιετιών ζωής που κουβαλά.

   Θα τελειώσω με την ίδια σκέψη που τρομάζει: Οι Αρχές στις οποίες δόθηκε να κρατούν στα χέρια τους τη μοίρα αυτού του  ευλογημένου  χώρου της Μύρινας, ας μην επιτρέψουν να έχει την ίδια θλιβερή τύχη των Ρηχών Νερών. Αντίθετα, ας βοηθήσουν και εκείνη την χρυσαφένια παραλία να βρει την χαμένη της ευγένεια. 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το