Διαβάζοντας στο σάιτ σας, έπεσε η ματιά μου σ' εκείνο το άρθρο που έχει εικόνα το Παρισίδειο Νηπιαγωγείο.
Το Παρισίδειο Νηπιαγωγείο και το 1ο Δημοτικό σχολείο Μύρινας είναι αυτά που φοίτησα εγώ τη δεκαετία του 1950 και η μητέρα μου το 1920.
Πόσες αναμνήσεις...
Ανάμεσα στα δύο εκπαιδευτήρια τότε, υπήρχε ένα κτίριο όπου γινόταν τα συσσίτια των μαθητών, μπροστά περνούσε ένα ποταμάκι (σήμερα επικαλυμμένο πεζοδρόμιο), πόσο γάλα των συσσιτίων ήπιε εκείνο το ποταμάκι!!
Αργότερα, όταν σταμάτησαν τα συσσίτια, στέγασε για κάποιο διάστημα τη Δημοτική φιλαρμονική και μετά γκρεμίστηκε.
Και τώρα, θα περιγράψω ένα επεισόδιο, που μου συνέβη με τον Θέμη Βασιλειάδη και τον Λάκη Πλαφαδέλλη, ήμασταν συμμαθητές.
Τότε είχαμε και κάποια απογεύματα μάθημα. Ενα απόγευμα, όπως σχολούσαμε από το 1ο Δημοτικό σχολείο τα δύο αγόρια Θέμης και Λάκης έπαιζαν πετροπόλεμο, ο ένας ήταν στην έξοδο του σχολείου από τη μεριά του ποταμού και ο άλλος μόλις είχε περάσρι τη γέφυρα, εγώ προχωρούσα ακριβώς στη γέφυρα προς την αγορά. Ακούω ένα σββ πάνω από το κεφάλι μου , μετά ένα μπαμ και με πήραν τα αίματα. Είχα "φάει" στο κεφάλι την πέτρα που εκτόξευσε ο ένας από τους δύο "εμπόλεμους".
Μόλις αυτοί είδαν τα αίματα να τρέχουν από το κεφάλι μου, με άρπαξαν και με μετέφεραν στο φαρμακείο, εκεί ο αείμνηστος Ηλίας Εκτμετζόγλου, πατέρας της Φωτεινής Εκτμετζόγλου Συμβολαιογράφου, πάντα πρόθυμος, μας γιατροπόρευε, ξέροντας οτι τα παιχνίδια μας δεν ήταν αναίμακτα.
Πόσες τέτοιες "γλυκές αταξίες" κάναμε.
