ΓΕΜΙΣΕ Η ΑΥΛΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ
Το χρώμα της Ελπίδας, το βάφτισα λευκό.
Το κάδρο της ψυχής μου, το έβαψα γαλάζιο.
Και μέσα στο απέραντο, γαλάζιο της ψυχής μου,
τα όνειρα ταξιδευτές, σε πέλαο φωτεινό!
Σε μία σμίξη θεΐκή, χρωμάτων πανδαισία.
Θαλασσοπόροι πειρατές, νυχτερινοί ταξιδευτές,
και της αιώνιας αγάπης εραστές!
Δώρισαν στη νύχτα θησαυρούς! Πολύτιμα πετράδια!
Τούτη η ομορφιά προάγγελος, της Άνοιξης λουλούδι,
πνίγηκε απ’ τ’ αμάραντα της Νιότης γιασεμιά!
Σα χάραξε, ξεπρόβαλε στα πάλλευκα η Ελπίδα!
Με περιστέρια λεύτερα, γέμισε η αυλή μου!
Και η Ειρήνη σιωπηλά, ταξίδι αρχινάει,
μες της ψυχής μου τα λευκά, γαλάζια τα νερά της!
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Μια θάλασσα η ψυχή μου! Όπου κι αν πάω,
σφιχτά κρατάω το κοχύλι που μου χάρισε.
Στον βράχο τώρα καθισμένος να προσμένω,
της θάλασσας ν’ ακούσω το τραγούδι!
Σαν τη ψυχή μου είσαι και συ! Ποτέ δεν ησυχάζεις.
Το άγγιγμά σου τις αισθήσεις μου μαγεύει!
Και το κορμί μου, η αρμύρα τ’ ανασταίνει!
Όμως εσύ, ποτέ δε σταματάς να τραγουδάς.
Και το αιώνιο τραγούδι που αντηχεί,
απ’ τους ψιθύρους των αδάμαστων κυμάτων,
το ίδιο παραμένει, αιώνες τώρα. Η ίδια αρμυρή βουή!
Ξορκίζει το κακό, και μ’οδηγεί μέσα στην αγκαλιά σου!
Άλλοτε, γλυκά με νανουρίζεις. Κι είν’το τραγούδι σου αυτό,
της μάνας μου η πιο γλυκιά η θύμηση!
Κι άλλοτε, όταν τα κύματα φουσκώνει η τραμουντάνα,
μια μελωδία απόκοσμη ακούγεται. Βόγγοι και θρήνοι!
Γι’ αυτούς που στα κατάρτια τους, μαύρα πανιά σηκώσαν.
Μα, σαν το πέπλο της γαλήνης σου φοράς,
μια υμνωδία απλώνεται σ’ ολάκερη την πλάση!
Βάφεις με χρώμα πορφυρό, τα όνειρά μας τ’ άδεια.
Κι ως νύμφη απαστράπτουσα, και σπινθηροβολούσα,
φόρεσες την πορφύρα σου! Και με τραγούδι ερωτικό,
τον ήλιο αγκαλιάζεις! Μεθυστικό το χρώμα σου,
στο αιώνιο σμίξιμό σας! Χρυσόσκονη του δειλινού,
στον αποχωρισμό σας! Έτσι η θάλασσα…
στο νου μου τραγουδάει! Και το κοχύλι, έχει ήχο αρμυρό!
Και γω… σε μια χούφτα έκλεισα, όλα τα μυστικά της!
